در سال سوم جنگ هفت ساله ، چنین مقدر شده بود که سرنوشت آمریکای شمالی در کرانه‌های رودخانه بزرگ سنت لورنس تعیین شود. کت قرمزهای بریتانیایی و فرمانده جوانشان، ژنرال جیمز وولف اقیانوس اطلس را تا کنار دیوارهای شهر کبک پیموده بودند تا با نیروهای لوئی ژوزف مونکالم، سردار خوش نام و باتجربه فرانسوی پنجه در پنجه بیفکنند. مونکالم تا این زمان همه تلاش‌های بریتانیا برای تسلط بر
در نبرد گروزنی در آگوست ۱۹۹۶ ( این نبرد با عنوان عملیات جهاد یا عملیات گزینه صفر نیز شناخته می شود ) شورشیان چچنی طی یک حمله سریع و غافلگیرکننده کنترل پایتخت چچن، گروزنی ، را به دست گرفتند . نیروهای فدراسیون روسیه طی نبرد قبلی گروزنی ( سال های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ ) شهر را تصرف کرده بودند و از آن پس یک پادگان بزرگ از نیروهای
شهرهای قدیمی و زیبای بالکان اکنون یک به یک در حال سوختن و تبدیل شدن به هیزم آتشی بودند که لا‌به‌لای قرون متمادی هر از چند گاه سر بر می‌آورد و تنوره می‌کشید. با مرگ جوزف تیتو، پارتیزان کهنه‌کار و بعدا ژنرال سیاست‌باز، ابرهای تیره بار دیگر بر سر بالکان سایه افکندند. تیتو به قول ملی‌گرایان صرب، درپوشی بود که روغن و آب را داخل بشکه نگه داشته
